Deh!
Nieuwe blog! In sneltempo! De ene dag schrijf ik, de andere dag publiceer ik. Dat hoeft ook geen 24u te duren, dat kan ook al over een nacht gaan. Schrijven is één van de efficiëntste vaardigheden die ik vandaag onder de knie heb. Nu zit ik weer met het verlangen om een nieuw verhaaltje neer te pennen. Ik doe mezelf ook verbazen dat ik dit topic nog niet centraal heb gezet: laten we eens schrijven over het schrijven. Want waar komt dat in godsnaam vandaan?
Oorsprong
Geen flauw idee! Niemand in mijn familie is ermee bezig. Ook in mijn vriendenkring is er nooit echt iemand geweest waarmee ik het heb kunnen delen. Of toch vóór m'n vrijwilligerswerk, want daar komen er dingen in mij naar boven die me eerder ook nog onbekend waren. Want de blogs en artikels vliegen tegenwoordig in het rond. Toch deed ik het al langer. Nog vóór die eerste blog zelfs. De eerste teksten toverde ik 7 jaar terug al uit m'n vingers.
Met voetbalverslagen! Heerlijk om na de match thuis te komen en elke fase die me was bijgebleven op papier te zetten. Deze werden ook mooi gedeeld op de website en de facebook pagina van de ploeg, en werden gretig gelezen. Ik kijk er wel positief op terug, maar een URL-verwijzing tot de teksten krijgen jullie niet. Want dat waren de eerste teksten, en die voelen net zo aan alsof je door je eerste facebook posts scrollt van toen je 13 was. Right, je wil zo snel mogelijk alle public evidence van die tijd de wereld uithelpen. Ma bon, er is sindsdien heel wat veranderd.
Evolutie
Of toch veel buiten mijn schrijfstijl gerekend. Want die is altijd beschrijvend gebleven. Niet te fictief of gebruikmakend van verbloemingen die de zintuigen van de lezers prikkelt. Wel gemotiveerd door een passie (en héél veel mini-correcties). Dat het schrijven dan 7 jaar in de ijskast heeft gelegen, is meer door de drukte van studies en werk. Tot dat ene kruispuntmoment, waarbij ik na de burnout mezelf terugvond in de duisternis en weer het licht zag mede dankzij het schrijven (ok wow hold it right there. Ik begin zintuiglijk te schrijven, die cursus werkt nog echt ook).
Blogs werden geschreven, de passie voor het schrijven werd verdergezet in de taken van het vrijwilligerswerk, en nu dus inderdaad met een schrijfcursus. Het is ver gekomen. Een jaar terug had ik dit niet durven voorspellen. Al ben ik blij dat ik die stap heb genomen.
Ma waar zijt ge eigenlijk mee bezig...
Het schrijven van blogs zoals deze brengt me rust. Schrijven vertrekt niet vanuit een wil om ermee te koop te lopen. Het is een samenvatting van gevoelens en gedachten die ik liever in een tekst giet dan dat ik erover spreek. Het is trouwens één van de weinige bezigheden die me in pure stresssituaties volledig uit mijn bezorgheden kunnen trekken. Het brengt me naar een focus op mezelf, naar de mogelijkheid om beter te kunnen relativeren. Kortom, met een tas koffie en goede muziek erbij is het de gezelligste ontspanning.
Het schrijven van de eerste zinnen van een blog is meestal the fun part. Je hebt er zin in en er leeft vanalles in je hoofd. Dan laat je die belevenissen vloeien tot op de puntjes van je vingers. De zinnen die het vlotst zijn weg vinden naar de tekst zijn meestal ook de zinnen die het meest tot de verbeelding spreken. Het is niet geconstrueerd, en dat voel je na het herlezen van teksten. Het zijn ook de zinnen in een tekst waar je uiteindelijk het meest trots over bent.
Maar die gestroomlijnde vertaling is niet altijd even vanzelfsprekend. In het bijzonder met de schrijfcursus die ik nu aan het volgen ben. Horen, zien en schrijven. Zoals ik eerder al heb aangehaald: het draait hier om het zintuiglijk schrijven. In de context van fictieve verhalen. Twee zaken die zich kilometers ver buiten mijn comfort zone bevinden.
Schande breken
Ik zal bijvoorbeeld een iets opbiechten. Lezen is niet aan mij besteed, bij het lezen van een boek kan ik nauwelijks mijn aandacht erbij houden. Soms ben ik gewoon een enthousiaste kip die van de hak op de tak springt. Tijdens het lezen dwalen m'n gedachten al snel af van het verhaal, waardoor ik minder mee ben en stukken opnieuw moet lezen. Bovendien zit ik met m'n hoofd ineens bij het werk of bij de voetbal waardoor ik al snel van bezigheid wil omschakelen. Ik kan mijn aandacht gewoon héél moeilijk bij het verhaal houden. Het lezen van andere soorten boeken, of artikels / publicaties lukken beter. Teksten waarin iets wordt uitgelegd, waaruit je iets kan leren. Al heeft dat met interesse te maken.
Maar goed. In de tweede les van de cursus kwam dit feit even als een boemerang in m'n gezicht. Je kan onmogelijk goed schrijven als je niet leest. Die woorden van de cursiste kwamen even aan. Ik vond het moeilijk om mezelf te plaatsen in die redenering, als je weinig tot geen leeservaring hebt. Maar ik zie wel de logica erachter. Het is een andere leefwereld. Je verrijkt je kennis van woordenschat, zinsbouw en grammatica. Je leert denk ik ook verschillende methoden aan om zintuigen te prikkelen. De scherpe kreet van Marie doordrong je oren alsof je trommelvlies elk moment uit elkaar kon scheuren. Dit zijn zinnen die een gevoel doen opwekken. Dat leer je niet uit artikels of publicaties.
Het waren alleszins woorden die me plots deden twijfelen over de cursus. Ben ik hier wel op mijn plaats? Die twijfels werden nóg groter, en nu komt het, toen we van die typische sprookjes moesten opnoemen. De opdracht was ineens om het verhaal te vertellen vanuit de ogen van een alternatief personage in de klassieke verhalen: De Boze Wolf of de jager in Roodkapje, één van de dwergen in sneeuwwitje, noem maar op. En dat liep voor mij al héél snel fout.
Ik ken NIETS van sprookjes. Niets voor mij, nee, ik moet er niets van weten. Fictie die de realiteit volledig ombuigt: daar kan ik me totaal niet in vinden. Sorry voor de liefhebbers, maar het roept maar één gevoel bij mij op: bah.
Achteraf gezien sta ik nog steeds versteld van mezelf dat ik me daar doorheen heb gesleurd. Ik voelde me een prooi tussen hongerige leeuwen die me elk moment konden opeten van het moment dat ik daar zou opbiechten wat mijn visie is t.o.v. sprookjes. Maar goed: oordelen en bezorgdheden ingeslikt, toch maar eraan begonnen. Wikipedia geopend, hoe zit dat verhaal van roodkapje in elkaar (#shame). Ik had het er zó moeilijk mee, dat ik uiteindelijk tot het gedacht kwam van als ik hiér de bal missla, dan kan ik er maar beter mee stoppen. Hoe kan dit iets voor mij zijn, zie mij bezig. Want iedereen moet dan typisch zijn of haar geschreven stukjes voorlezen aan de groep. Ik was ineens een klein mannetje, klaar om opgegeten te worden.
Wonder bij wonder viel het enigszins nog in de smaak. Tipje van de sluier: ik koos ervoor om de Boze Wolf in Roodkapje uit het verhaal te trekken en een blik te geven in zijn verleden. Eens na te denken over het waarom die Boze Wolf eigenlijk de personages verslindt. Voor wie het héél lief vraagt, stuur ik de tekst misschien nog door. Maar die tekst krijgt voorlopig nog geen plaats op deze website. Ik ga me er ook geen 2de keer aan wagen.
Gelukkig krijg je de kans om volledig je eigen twist aan de cursus te geven. Na de eerste les schrapte ik alle personages & verhalen die we in de les behandelden, en deed ik mijn eigen goesting. Ons huiswerk voor de volgende les ligt me trouwens ook al veel beter. Een film / serie / boek kiezen om daar een alternatief, niet centraal personage te kiezen en het verhaal van zijn / haar ogen te vertellen. Zo heb ik al veel gefantaseerd over mogelijkheden met The Last Of Us. Al zal dat zombie-apocalyptisch verhaal de trend van the world is full of rainbows & sunshine tijdens de lessen wel een beetje verstoren. Ik kan er best nog een tweede keer over nadenken.
Robin, nogmaals, waar zijt ge eigenlijk mee bezig...
Sowieso zijn het zure appels die ik best kan doorbijten als ik ooit een boek wil schrijven. Wordt het een fictie? Wordt het een verhaal waarbij ik technieken toepas die je typisch tegenkomt in boeken? Geen idee. Misschien wel. Het zou alleszins een verhaal worden met een boodschap. Gaande van de brede ethische kwesties rond het samenwerken met technologie, tot een boodschap vanuit de gebeurtenissen in mijn leven. Geen idee, maar de gedachte speelt al zo lang. Dan mag je dat niet negeren, dan treed je best een aantal keren uit je comfort zone om die technieken onder de knie te krijgen. En ondanks het feit dat ik niét lees, vind ik dat ik het nog best goed doe tussen al die onwaarschijnlijke talenten in de cursus. Ik ben benieuwd of de cursiste er ooit nog zal achterkomen.
Meer weten? Neem dan een kijkje op https://robinschrijvers.blogspot.com
