Zondag, d-day. Ik stond op met een goed uitgerust gevoel, maar ik beefde toch al snel van de spanning. Om 11u was nl. die spreeksessie al. Ik oefende het nog eens in en lette extra op de timing. But all was good. Ik vond stilaan ook m’n zelfvertrouwen om daar eens gewoon echt oprecht te gaan schitteren vooraan. Alles op tafel te gooien, alles bloot te leggen, inspirerend kwetsbaar te zijn om daarna zo’n mooi en fantastisch initiatief in gang te zetten.
AND OH BOY.
I F*CKING NAILED IT!
Ik vond het zo-zo zalig om daar vooraan te mogen staan. Om m’n verhaal te doen, om te genieten. De feedback, de gezichten, de appreciatie, ik ben er nog niet goed van.
Ik bracht m’n verhaal van 20 seconds of courage en misschien echt nog beter dan dat ik op voorhand zelf gehoopt had. Ik vertelde dat met kracht, met passie, vanuit beleving. Ik doorbrak alles wat me m’n hele leven heeft tegengehouden & i f*cking stood there. Holy, holy, holy sh*t. Wat een dag, wat een beleving!
En sowieso, soooowieso is dit nog maar het begin. Dit smaakt naar meer. Hier zal het echt niet bij blijven. Zoveel mensen nog om te bereiken, zoveel boodschappen nog om iedereen mee omver te blazen. Ik breek hierdoor, en ik ga er f*cking blijven staan. Wat. Een. Heeeeeerlijk. Gevoel.
Na afloop heb ik nog zoveel mooie gesprekken kunnen voeren. Zoveel mensen die dingen herkende, zoveel moedige mensen ook om eigen ervaringen te vertellen. Zo inspirerend, zo mooi, ik voel me helemaal voldaan van die middag.
Maakt de rest van de dag eigenlijk nog uit? NEE! Ik ga hier nog even van genieten. Nee, nog lang van nagenieten. Een droom om later inspirerend te zijn is uitgekomen. En gaan we nog verder vormgeven. Want dit is echt nog maar het begin.
Ik ben nog steeds he-le-maal van de wijs. Wat een dag, wat een dag 
